zingen bij dementie, depressie, hersenletsel of voor het plezier

 

Je zegt misschien:  wat heeft dit alles met elkaar te maken?

Ik weet het ook niet, maar het zijn "toevallig" wel de doelgroepen die veel op mijn pad komen. Ik ben zelf intuïtief ingesteld, van mij krijg je geen wetenschappelijk verhaal. Ik spreek uit mijn bijna 40 jarige ervaring.  Gelukkig hebben we professor Erik Scherder, die zo prachtig alles kan uitleggen en aantonen. Een betere en leukere uitleg kan ik me niet voorstellen.

 

Laten we bij het begin beginnen. Waarom zingen?

 

Zingen is fijn. Zingen is helend. Zingen verbindt. Van zingen wordt je vrolijk. Zingen is goed voor het brein. Zingen helpt je om te ontladen. Zingen help je om te ontgiften. Zingen is goed voor de bloeddruk. Flink zingen is een echte work-out, waar je gehele lichaam bij betrokken is...

 

Ik kan zo nog wel een poosje doorgaan. Toch is zingen voor mensen, als ze 'volwassen' zijn vaak nogal een uitdaging.

"Ik kan het niet"of "ik zing vals", "laat dat maar aan anderen over"...

 

Wat is dat toch, 'volwassen' zijn. Waar is de connectie met dat innerlijke kind toch gebleven.

 

Mensen met dementie vinden het over het algemeen heerlijk om te zingen. Dat kunnen ze nog,  en dat blijven ze kunnen tot op het allerlaatst. Vooral de liedjes van toen ze klein waren, vanuit hun kindertijd dus.

 

Als ik zing met mensen met depressieve klachten of /en burn-outs, dan merk ik dat  zingen (of als je liever wilt: neuriën, brommen, brullen ...) de short-cut is naar de kern, recht naar het hart, naar het innerlijk weten. Er is meteen een jeugdige vrolijke energie. Een soort van 'spelen als een kind' energie.

 

Gun jezelf die vrijheid om te zijn wie je bent. Geef maar gehoor aan die (innerlijke) stem van je. En als zingen te spannend is, dan zing je gewoon "in stilte". Vanuit daar gaat het altijd stromen.